کد مطلب:313339 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:303

عشق به خدای متعال
امام صادق علیه السلام فرموده: فرد مشتاق خدا، به غذای دنیا اشتها ندارد و از شراب دنیا لذت نمی برد و از بوهای خوش دنیا خوشحال نمی شود و از پشتیبانی مردم مأیوس می گردد و به خانه پناه نمی برد، و به عمارتی ساكن نمی گردد، و به لباس نرمی آرام نمی گردد، زیرا همیشه در فكر خدا می باشد:



وجه خدا اگر شودت منظر نظر

زین پس شكی نماند كه بی پا و سر شوی



در تفسیر سوره ی یوسف منقول است كه شخصی به موسی علیه السلام عرض كرد: از خدا بخواه كه خداوند ذره ای از محبت خودش را به دل من بیندازد، و گذشت. موسی به مقام مناجات برآمد، و عرض آن حاجت نمود، خطاب رسید: همان وقت كه از ما خواست به او دادیم، حال برو ببین در چه حالت است. چون موسی علیه السلام آمد، دید خود را از كوه به زیر انداخته و هر قطعه عضو او به سنگی مبتلا شده و از آن، صدای كلمه ی توحید «لا اله الا الله» شنیده می شود! از اینجاست كه گفته اند:

هر كس كه تو را شناخت، جان را چه كند؟!

فرزند و عیال و خانمان را چه كند؟!



دیوانه كنی؛ هر دو جهانش بخشی

دیوانه تو هر دو جهان را چه كند؟!





[ صفحه 40]



در اخبار هم رسیده است كه: هر كس دوستی خدا را دارد مهیای بلا باشد و از فرمایشات شاه ولایت امیرالمؤمنین علی علیه السلام منقول است: «لألف ضربة علی هامة رأسی أحب الی من الموت علی الفراش».

یعنی: به خدا قسم، هزار ضربت بر فرق من فرود آید در رضا و دوستی خدا، نزد من محبوب تر از آن است كه در بستر خود بمیرم؛ و از همین رو بود كه چون ضربت ابن ملجم لعین بر سر مبارك آن حضرت فرود آمد، فرمود: «فزت و رب الكعبة» یعنی حظ كردم و به وصال شوق خود رسیدم و از همین عشق و شور بود كه در حال نماز از خود بی خود می شد و پیكان تیر از پای مباركش می كشیدند و احساس درد نمی كرد [1] .


[1] خصائص العباسية: صفحه ي 20.